رمل های تشنه فکه  

صبح زود از روستای چنانه که عازم فکه شدیم  با ستواندوم مجیدناظری ، شاه دامادی که تازه از مرخصی ازدواجش برگشته بود ، قرار گذاشتیم  ، هر کدام از ما روی یک نوار میدان مین کار کند .

محلی که باید مین برداری می شد حد فاصل سنگرهای خودی تا خط عراقیها بود . چون تا پاسگاه فکه فاصله زیادی بود و ما اگر رفت و آمدمان را به حداقل می رساندیم عراقیها متوجه حضورمان نمی شدند .  مجید گفت ما باید تا قبل از ظهر کارمان را تمام کنیم . چون با تابش نور، دشمن تک تک ما را شکار می کند .

آن روز با یک جیپ ( آمبولانس کا- ام)  به آن منطقه رفتیم.

4 نفر سرباز را کنار خودرو و روی جاده آسفالت گذاشتیم و من به همراه مجید روی دو تا نوار جداگانه مین pomez  شروع به کار و خنثی کردن مین ها کردیم .

قرار مان این بود که هیچکدام از ما به مین هایی که در اثر باران زنگ زده و حساس شده اند  ، دست نزنیم و آنها را در فرصتی مناسب تر، سر جایشان تخریب کنیم .

با گذشت دو ساعت از شروع کار، فاصله زیادی با سربازان و خودروی آمبولانس  پیدا کرده بودیم .

گرمای زیاد و انعکاس حرارت آفتاب روی رمل های فکه و تشنگی هر چند وقت یکبار، قمقمه آبم را خالی کرده بود .   

مجید سخت مشغول کار بود و فاصله اش با من زیاد شده بود . تصمیم گرفتم به طرف خودرو  بروم و قمقمه ام را آب کنم . چند متر که از دستک مین دور شدم صدای انفجاری را روی خطی که مجید کار می کرد شنیدم  .

صدا شبیه انفجار گلوله خمپاره شصت بود . دود و خاک ها که کناره رفت مجید سر پا نبود ، با عجله خودم را به او رساندم . سرگروهبان رحیمی هم به طرف ما آمد. مجید روی رملهای داغ در محل گودی افتاده بود و ناله می کرد ، هر دو دستش از بالای آرنج قطع شده بود و از پیشانیش که جای ترکش مین بود خون فواره می زد.

سربازها که این وضع را از دور می دیدند ، برانکار را داخل ماشین گذاشتند و به طرف ما حرکت کردند . بعد از انفجار مین، عراقیها هم شروع به شلیک خمپاره کرده بودند و لحظه ای انفجارها قطع نمی شد .

ماشین که به طرف ما می آمد روی مین ضد خودرو رفت و سربازان با موج انفجار هر کدام به گوشه ای پرتاب شده بودند . بچه های خط مقدم که پشت سر ما بودند با دوربین این صحنه ها را می دیدند، آنها وقتی به کمک رسیدند مجید ، دیگر رمقی برای ماندن نداشت .

با چفیه ای که همراهم بود. نمی دانستم کدام قسمت بدنش را ببندم . چفیه را تا کردم و با فشار روی پیشانیش گذاشتم .

او هر لحظه و با صدای بریده بریده، آقایمان امام حسین و ابوالفضل(ع)  را صدا می زد و آب می خواست . قمقمه او را که بیرون آوردم خشک تراز قمقه من بود .

مجید در آخرین لحظات با زحمت سرش را که بین دستان من قرار داشت رو به قبله چرخاند، نگاهی به دور دست کرد لبانش تکانی خورد و شهید شد .