ای کسی که چشم روزگار و زندگی به چشمان مظلوم توست‏
ای کاش ما نیز در کوچه‏ های کوفه با تو بودیم‏
ای کاش در رکاب تو با جماعت جاهل جمل می‏بودیم و می‏جنگیدیم‏
ای کاش در صفین در صف با صفا تو می‏بودیم‏

و ای کاش در تنهائیت، زمزمه‏ های شبانه‏ ات، همانند کمیل و میثم و مقداد هم قدمت می‏ بودیم.
شاید اگر آن روزها می‏ بودیم این قدر نمی ‏سوختیم.
و هزاران ای کاش‏های دیگر؛ که جگر ما را پاره پاره کرده است.
اللهم یا شاهد کل نجوا و موضع کل شکوی ‏
جماعت جاهل و غافل با تو چها که نکردند کار را به آنجا رساندند که فرمودی: خدایا این جماعت مرا بیچاره کردند.
به خداوندی خداوند سوگند، دل آب از غصه‏هایت آب شد و قلب آتش کباب به قول پیر، پیرو، پایدار، خمینی:
ما را رها کنید در این رنج بی‏حساب - با قلب پاره پاره و با سینه‏ای کباب و درود خداوند بر آن مرد خدایی باد!
که آه نامه آتشینش در خطبه شقیقه در سینه سخن پنهان گشت.
در نهج البلاغه‏اش عنان بیان به دست کیست؟
به دست غم و غصه‏های او
براستی او با توسن سخن به کجا می‏تازد؟ به دیار غربت و تنهایی به نخلستانها و چاههای پر درد کوفه‏
بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او - به سمع پادشاه کامکار ما نرسد
آیا کسی بود یا هست که سخن او را دریاب، و خویشتن خویش را در فضای معطر مطهر او گم کند.
به ادعا نتوان شیعه بود، شیعه کسی‏ست - که پای خود بگذارد به جای پای علی (5)
آیا براستی در بیت الاحزان فاطمه علیهاالسلام زمزم جاری و جاوید اشکهای زهرا علیهاالسلام، جزء برای غم مظلومی علی جاریست؟
زهرا جان؛ این نوشته‏ها را از اول برای خرسندی تو نوشتم (6) برای زنی که غصه‏دار غریبی، مرد تنها مدینه است.
مدینه بعد از نبی صلی الله علیه و آله و سلم‏
زهرا جان!
هر چه بر سر دلم می‏کوبم، آرام نمی‏گیرد بر آن یتیم‏نواز عرب، علی مرتضی بفرما بر این یتیم بیچاره‏ای که زمین خورده شیطان و نفس است دستی از سر لطف بر کشد.
زهرا جان!
به خدای تو سوگند! قلبم قبله‏ای جز تو ندارد
ای قبله من قبر تو کجاست؟ برای تو نالیم یا از برای همسرت؟
زهرا جان!
این سر پرغوغا و ناآرام ما پرچم ارادت به توست که بر نیزه‏ی تن ناله کنان چون شمع بقیع می‏سوزد.
و امید اینکه روزی به عشق آل فاطمی بر چوبه‏دار سرافراز و لاله گون، آرام گیرد.
زهرا جان!
وجود ما از خاک، پاک فرما
روی دشمنانش سیاه و جانم به فدایش و لعنت خدا بر ظالمان آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم‏